Sevillanas
Wij zijn niet eenkennig, wij gaan
ook weleens bij andere latijnse dansen buurten. En aangezien wij zeer getalenteerde
en warmbloedige tangueras zijn, zullen wij ook in andere gepassioneerde dansen
geen slecht figuur slaan. Dus vol vertrouwen gaven wij ons op voor een cursus
Sevillanas.
Maestro Aurelio was een echte
Sevillaan uit Den Haag, maar gaf de sevillanas-lessen in het Engels. Hij had
helaas geen mannen op voorraad zodat Astrid en ik een danspaar moesten vormen.
En omdat Astrid een snor heeft, nam zij de mannenpassen voor haar rekening.
Sevillanas is net chacarera, maar dan anders. De man en de vrouw dansen
ook hier in vier choreografieën (coplas) om elkaar heen en alle
passen liggen vast, dus je moet wel het koppetje erbij houden.
Maar voor hen die het tellen niet helemaal machtig zijn, kan de dans te hoog
gegrepen zijn. Toen Astrid en ik tegenover elkaar stonden en zonder het voorbeeld
van Aurelio een copla moesten dansen, werd dit algauw duidelijk. “Wat
komt er na vijf? ....ZES!” mopperde Astrid tegen mij. Terwijl ik echt
wel mijn best deed.
Aurelio vertelde ons dat de ‘bésieke step’ (basic step)
in iedere copla terugkomt. Dus als je het allemaal niet meer zo goed kunt
volgen, dan ga je gewoon even over op de bésieke step en kom je vanzelf
weer in het gareel.
De meest spannende pas is echter de paseo, de draai van 180 graden,
die er voor zorgt dat je de ander dichtbij kunt passeren en hartstochtelijk
in de ogen kunt kijken. De paseo is helemaal niet moeilijk, maar voor sommige
mensen wel. Zo miste Astrid de subtiliteit om tijdens deze draai kleine stapjes
te nemen, zodat zij steeds twee buren verderop arriveerde, waardoor ik mijn
choreografie moest aanpassen. Dan kwam ik haar hartstochtelijk met ongeregistreerde
doch creatieve pasjes tegemoet, zodat we weer tegenover elkander stonden.
Dat ging toch een keer mis. Toen wij tijdens het passeren verdwaald tegen
elkaar aan botsten, siste ik haar behulpzaam de moeder aller passen toe: “BESIEKE
STEP”, maar zij begreep mij niet. Zij boog nu plotseling voorover, duwde
haar benen tegen elkaar en grijnsde. Maar zij gaf geen kik! Wel baarden de
tranen die in haar ogen opwelden, mij enige zorgen.
“ As? As? Gaat het nog?”, vroeg ik schijnheilig. Astrid maakte een
hikkend geluid en rende in een huppeldraf richting toilet, om daar tien minuten
later verlicht weer uit te komen.
Maar helemaal goed kwam het daarna niet meer. Na vier lessen raakte Astrid
verdorie ook nog geblesseerd aan haar voet en de rest van de cursus heeft
zij op een stoel aan de kant mijn vorderingen van commentaar voorzien. Dat
gaf weleens spanningen. “Naar links Miep!, níet naar rechts!”,
schreeuwde zij dan opgewonden door de zaal. Toch vond Aurelio dat wij na één
cursus de sevillanas voldoende onder de knie hadden en geen vervolgcursus
behoefden. Maar helemaal van ons af is hij niet, want hij volgt nu een tangocursus...
