Nichtje
“As, mijn nichtje heeft de
tango ontdekt. Ik zag haar laatst dansen.”
“Och nee.”
“Ja, tot in de vroege uurtjes. In de armen van die flapdrol wiens naam
wij niet meer wensen uit te spreken.”
“Nou Miep, smaak heeft ze niet.”
“Tja, zij is natuurlijk verguld dat een man die al zo lang danst, met
haar wil dansen. Want zij is nog maar een beginner.”
“Daar begint het al mee, ze kent de pappenheimers nog niet. Moet je haar
niet een beetje bijpraten over het wel en wee in de tango?”
“Ja, want ze leek al een beetje verliefd. En bovendien belde haar moeder
mij huilend op. Razend was ze op me: het is allemaal jouw schuld!”
“Jouw schuld?”
“Ja, omdat ik bij familie-etentjes altijd hoog opgeef over de liefde
van mijn leven, de tango. Dat het zo’n geweldige vrijetijdsbesteding
is, dat dansen zo’n kick geeft, dat er van die geweldig aantrekkelijke
mannen voor het oprapen liggen, dat je er zo makkelijk vrienden maakt en dat
het één grote familie is. Nou, dat heeft mijn nichtje allemaal
opgezogen, dus toen ze klaar was met haar studie en haar eerste baan had,
is ze in haar vrije uurtjes tangoles gaan nemen. En van het een kwam het ander.”
“Die is niet meer te redden, Miep.”
“Ik vrees ook het ergste. Haar moeder zei dat ze al minder is gaan werken
om maar te kunnen dansen.”
“Een maatschappelijke carrière kan ze nu wel vergeten.
Ja. Haar moeder bekritiseerde ook de omgang met tangomannen.”
“Vanzelf. Dat levert alleen maar gebroken liefdes op. En kinderen krijgen
kan ze ook wel vergeten, Miep. Daar is geen plek voor. Je kunt ze toch moeilijk
naar salons meeslepen.
En haar vader maakt zich ook grote zorgen, bijvoorbeeld over haar oudedagsvoorziening.
Van de weinige uurtjes die ze nu werkt, kan ze net rondkomen. Maar een fatsoenlijk
pensioen zit er niet in.”
“Nee, en de tijd gaat snel als je danst. Voor je het weet, ben je op
leeftijd.”
“Ja. En dan ruilen mannen je in voor een jong blaadje en smelt je samen
met het meubilair; teer je op herinneringen over de tijd dat de tango nog
vol beloftes zat en de dansers je broeders en zusters leken, in plaats van
zelfzuchtige zwarte schapen.”
“Miep, wat ga je nou doen
om je nichtje dit traject te besparen?”
“Geen idee, As. Wat kan ik als tante doen? Haar de gevaren van de tango
bijbrengen? Ze zal me niet geloven. Ze zal zeggen dat ik jaloers ben, omdat
zij met mannen danst waar ik mee zou willen dansen. Ze zal zeggen dat ik haar
geluk in de weg sta. Ze zal haar hart willen volgen.”
“Ja...”
“En op een dag zal ze op familie-etentjes hoog opgeven over de liefde
van haar leven, de tango.”
