Gemoed
In de Winkel van Sinkel was ik
diep in mijn glaasje gaan kijken, want een dansje had ik nog niet gewaagd.
Astrid wervelde ondertussen over de dansvloer, maar die had dan ook een spectaculaire
jurk met bloemen aan. Ik droeg een broek, zonder bloemen. Daar komt geen hond
op af.
Omdat Astrid stijl heeft, geeft ze mij regelmatig kledingadviezen. Maar vandaag
was ze ronduit kritisch over mijn ondergoed: “Miep, die fuik die je draagt
is tot op de draad versleten! Bovendien is hij van Zeeman en een tanguera
draagt geen onderbroeken van Zeeman.”
“As, d’r is niks mis met Zeeman! Daar zijn generaties groot mee
geworden. Bovendien, wie ziet nou wat voor onderbroek ik aan heb?” Ze
begon te zuchten en met haar ogen te rollen. “Miep, je weet nooit in
wat voor omstandigheid je terecht komt. Dan heb je spijt dat je zo'n
fuik aanhebt.”
Wat een onzin. Werkelijk,
sinds ik As ken, heb ik geen leven meer. Al die opsmuk voor een dansje in
de zevende hemel. Terwijl het gemiddelde dansje toch ten hemel schreiend is.
Als ik niet zo’n optimistische inborst had, zou ik allang een andere
hobby gezocht hebben.
Terwijl ik dit zo aan het overdenken was, was ook mijn glas weer leeggekomen.
Het leek mij een goed idee om mijn blaas te ontlasten, want mijn broek begon
onaangenaam te knellen. Ik
daalde af in de klamme, donkere catacombe waar de wc's van de Winkel zijn.
In de wc mijn gulp niet open. Na wat vergeefs rukken en sjorren vroeg ik een
vrouw om hulp. Als het er op aan komt, zijn vrouwen heel behulpzaam. Gaandeweg
zaten er vier grote vrouwen, waarvan er drie nota bene een Duits accent hadden,
aan mijn gulp te trekken. Maar het hielp niet, mijn broek bleef potdicht.
Inmiddels was de nood toch wel overtuigend geworden.
Paniekerig dribbelde ik weer
terug naar de danszaal. Daar zag ik Astrid nog steeds over de dansvloer wervelen.
Het duurde wel drie rondjes voor zij mij in het oog kreeg. Uitsloofster. In
haar jurk met bloemen.
"As, ik krijg mijn gulp niet open!" Astrid kreeg een vreemde blik in haar
ogen. Iets te gretig greep ze mijn gulp en met een ferme ruk trok ze die open.
Stjak! Een draadje van mijn aftandse onderbroek bleek tussen de rits te zitten!
Die was nu wel stuk. "Verdorie As! Kijk nou wat je gedaan hebt! Nu zie je
mijn onderbroek!" Zij begon wat te monkelen over Zeeman, maar voor zij haar
zin kon afmaken was ik wederom naar het toilet gerend, om daar tien minuten
later vol goede moed weer uit te komen. Want laten we wel wezen, dansen is
een geneugte, maar de eenvoudige dingen des levens verlichten toch het beste
je gemoed.
